Matka Teresa z Kalkuty, właśc. Agnes Gonxha Bojaxhiu urodziła się 26 sierpnia 1910 roku w należącym wówczas do Serbii, Skopje (obecnie stolica Macedonii). Była trzecim najmłodszym dzieckiem w zamożnej rodzinie albańskiej, niezwykle uzdolniona poetycko i muzycznie.

W wieku 9 lat traci ojca, ale zawsze będzie pamiętać jak pouczał: „Moje dzieci nie bierzcie do ust kęsa, jeśli wcześniej nie podzieliliście się z innymi.” Matka, serdeczna dla ubogich, uczy wiary katolickiej i czynnej miłości.

Agnes mając 12 lat, postanawia poświęcić swe życie Bogu. Swoje powołanie zakonne realizuje w 18 roku życia, wstępuje do Zgromadzenia Sióstr Loretanek. Opuszcza dom rodzinny i wyjeżdża do Indii, by zostać misjonarką (nigdy więcej nie ujrzy już matki i siostry).

Śluby zakonne składa 3 lata później – 24 maja 1931 roku przyjmując imię Teresa, po Teresie z Lisieux – patronce misjonarzy. W 1946 roku doświadcza „powołania w powołaniu”, opuszcza klasztor i zakłada nowe zgromadzenie oddane pomocy ubogim – Misjonarek Miłości.

Po otrzymaniu pozwolenia z Watykanu zmienia habit zakonny na zwykłe bawełniane sari, białe z niebieską obwódką (trzy lamówki), przytwierdzając krzyż na ramieniu. Obuta w sandały przemierza ulice, aby znaleźć tych, którzy są głodni, nadzy, sparaliżowani, ślepi, trędowaci. Odszukuje wszystkich, którzy w społeczeństwie czują się niechciani, niekochani i zaniedbani, tych – będących „ciężarem dla państwa i obywateli”. Początkowo sama musi żebrać o jedzenie, nie ma bowiem żadnego źródła utrzymania. Jednak w krótkim czasie jej wysiłki zostają dostrzeżone przez indyjskich urzędników oraz premiera Indii.

W 1952 roku otwiera swój pierwszy dom dla umierających – Dom Czystego Serca. „Piękna śmierć – mawiała – jest po to, by ludzie żyjący jak zwierzęta, umierali jak aniołowie – kochani i czczeni.”
W 1955 roku otwiera Dom dzieci Nieskazitelnego Serca jako schronienie dla bezdomnych sierot, dzieci porzuconych na ulicach, śmietnikach i młodzieży uzależnionej. Mówi się o niej: Teresa od dzieciątka Jezus (imię w zakonie).

Matka Teresa rozszerza zgromadzenie na cały świat, otwiera hospicja, domy dziecka, szpitale dla trędowatych. W ponad 100 krajach działa 517 misji, 5000 zakonnic służy najbiedniejszym z biednych.
W 1979 roku otrzymuje, za walkę z biedą i cierpieniem (co również stanowi zagrożenie dla pokoju), Pokojową Nagrodę Nobla a otrzymane pieniądze rozdaje ubogim, urządza wigilię dla porzuconych i inwalidów.

Na wniosek włoskich dzieci zostaje odznaczona kawalerem orderu. Rok później zostaje jej przyznane najwyższe indyjskie odznaczenie państwowe za pracę humanitarną – Order Bharat Ratna.
Martwi jednak pogarszający się stan zdrowia przewodniczącej zgromadzenia Misjonarek Miłości. W 1983 roku podczas wizyty u papieża Jana Pawła II w Watykanie doznaje ataku serca, potem choruje na malarię, niewydolność lewej komory serca.

Umiera 5 września 1997 roku w Kalkucie w Indiach. Pogrzeb – 13 września – decyzją władz Indii miał charakter należny osobom o najwyższej randze w państwie.
W hołdzie dla Matki Teresy premier Pakistanu, Nawaz Sharif powiedział: „Jej całożyciowe oddanie opiece nad biednymi, okaleczonymi, chorymi i upośledzonymi było jednym z najważniejszych przykładów poświęcenia dla ludzkości”.

Gonxhe – po albańsku – znaczy: pączek kwiatu.